Խժռել, գրեթե մարսել ենք ապագան ու պար ենք գալիս փառատոներում

Եկեք՝ ես չասեմ՝ «Դուք»։ Ես կասեմ՝ «Մենք», որպեսզի որևէ մեկը չվիրավորվի, երբ տողերի մեջ իրեն կտեսնի։

Մենք՝ ո՞վ ենք։ Մենք գիտակցու՞մ ենք արդյոք մեր քաղաքական ընտրության պատճառով առաջացող պատասխանատվության այն չափը, որը ահագնացել ու գիլիոտինի նման կախվել է մեր վզին։ Որքա՞ն կարելի է ապրել ջայլամի նման ու չտենել, որ ապրում ենք, քեֆ ենք անում, իրար ողջագուրվում, ձևացնում. թե երջանիկ ենք, սակայն՝ մեր ապագայի հաշվին։ Այսինքն, խժռել, գրեթե մարսել ենք այդ ապագան ու պար ենք գալիս փառատոներում։

Մենք, որ մի քանի կոպեկ թանկացումի պատճառով լցվում էինք, փողոցներ փակում, «էկոլոգիական» թեմաներով ճառեր կարդում մեկս մյուսին, այսօր նստել ենք տանը, երբ մեր հարյուր քսան հազար ցեղակից, արյունակից եղբայրներ ու քույրեր շրջափակման մեջ են ու բնաջնջման եզրին։

Հայաստանում ընտանիք կա՞, որ արցախյան արմատ կամ բարեկամություն չունենա։ Այս ի՞նչ եղավ մեզ հետ։ Իջևանի, Բերդի, Նոյեմբերյանի, Կարմիրի ու շատ-շատ այլ բնակավայրերի բնակիչներ ծագումով Արցախից են, նախօրոք ասենք՝ պատրաստվեն հանձնվելու Ադրբեջանի՞ն։ Մենք մեզ էշի տե՞ղ ենք դրել, թե՞ անասուններ ենք արդեն։

Եթե մենք անասուն չլինեինք, կթողնեի՞նք, որ իշխանության վրա մնար մեկը, ով երեկ ասում էր՝ Արցախը Հայաստան է, և վերջ, այսօր ասում է՝ Արցախը Ադրբեջան է, և վերջ։ Եվ այդ մեկը, ում մենք երկու անգամ ընտրեցինք, ի՞նչ իրավունք ունի Արցախը Ադրբեջանին տալու։ Արցախը նրան ընտրե՞լ է։

Եվ հազարավոր նահատակներին, որ իմ երազում գալիս են, ի՞նչ պատասխան տամ։

Դավիթ Վանյան

Մեկնաբանություններ